Verleden en heden komen samen

Als kind kwam ik regelmatig over de vloer bij mijn tante Jennie en oom Cor. Zij woonden in hetzelfde dorp als ik en de deur stond er altijd open. Het huis voelde altijd als een warme deken. Ik kwam er graag, want mijn tante verzon altijd wel iets leuks om te doen. Barbiekleertjes maken, koekjes bakken, met brooddeeg leuke dingen maken, een herfstschaal maken, noem maar op. Voor mij als kind een walhalla natuurlijk! En dan was er ook nog de enorm interessante opkamer.................... Daar mocht ik altijd spelen en dat vond ik zó gezellig. Er stond een enorm grote houten kist met allemaal "oud" speelgoed. Allemaal dingen die ik thuis niet had, beter kon het niet. Mijn tante heeft me verteld dat ik wel eens heb gevraagd: Tante Jennie, als u dood bent, mag ik dan in uw huis wonen? Iedereen barstte in lachen uit, maar ik keek erg serieus.

Tijdens één van mijn bezoekjes ben ik fotomodel geweest voor mijn neef. Hij had net een nieuwe camera en wilde wat plaatjes van me schieten om te oefenen.  Dat vond ik natuurlijk wel leuk! Steeds vroeg ik of ik wel goed zat voor de foto. Het is een leuke serie geworden en dit is een van de foto's:

Nog steeds vind ik het bijzonder om te vertellen dat ik als vierjarig meisje op de foto ben gegaan in het huis waar ik nu woon met mijn lief! Door de jaren heen heb ik altijd gezegd dat het huis van mijn tante mijn droomhuis was. Ik wist dat ik er met veel plezier zou kunnen wonen. Toen mijn tante op een dag zei dat ze kleiner wilde gaan wonen en dat wij haar huis mochten kopen als we wilden, was ik door het dolle heen. En zo is het gekomen dat we nu alweer drie jaar met veel plezier in het huis wonen.

De foto heb ik op de schouw gezet in een oude lijst. De potkachel op de foto staat er nog steeds.

Op deze manier laat ik verleden en heden samenkomen in onze woonkamer.

Zonnige lentegroetjes!

Irene